Nabożeństwo czerwcowe

​

Czerwiec w Kościele Katolickim jest miesiącem poświęconym Jezusowi Chrystusa.

To właśnie w tym miesiącu są odprawiane nabożeństwa skierowane do Jego Najświętszego Serca, o którym papież Leon XIII mówił, że jest ono „symbolem

i żywym obrazem nieskończonej miłości” Jezusa do wiernych.

Nabożeństwo czerwcowe jest odprawiane od XIX wieku. Jako modlitwa całego Kościoła powszechnego zostało zatwierdzone przez papieża Piusa IX w 1873 r. Wiąże się ono ściśle z  postacią św. Małgorzaty Marii Alacoque. Ta francuska wizytka, żyjąca

w XVII w., stała się inicjatorką i propagatorką kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa po objawieniach, jakich doświadczyła –  sam Jezus wzywał ją do upowszechnienia  nabożeństwa ku czci swojego Serca. Najważniejsze z owych objawień miało miejsce właśnie w czerwcu 1675 r. 

Inną osobą, o której należy wspomnieć przy nabożeństwach czerwcowych, jest francuska siostra zakonna Aniela de Sainte-Croix (XIX wiek) – jest ona bowiem ich pomysłodawczynią. Jako młoda dziewczyna miała ona wpaść bowiem na pomysł nabożeństw czerwcowych, argumentując: Skoro maj jest poświęcony Matce Bożej, to czerwiec trzeba ofiarować Sercu Jezusowemu. Jej sugestię zaakceptował biskup paryski. 

Pierwsze nabożeństwo czerwcowe w Polsce odprawiono 1 czerwca 1857 r. w Lublinie, czyli jeszcze przed oficjalną akceptacją ze strony papieża. Był to okres, w którym nasz kraj był pod zaborami. 

Nabożeństwo składa się z Litanii do Serca Jezusowego, Aktu poświęcenia rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu (autorstwa papieża Leona XIII) oraz licznych pieśni. Jeśli odbywa się w kościele, to zebrani klęczą przed wystawionym Najświętszym Sakramentem (adorują Najświętszy Sakramentu). Nabożeństwo zwyczajowo jest odprawiane każdego dnia przez cały miesiąc czerwiec, najczęściej po wieczornej Mszy świętej.

Litania do Serca Pana Jezusa powstała w początkach XVIII wieku. Jej pierwszą autorką była siostra Joanna Magdalena Joly., natomiast propagatorką i przekazicielką siostra Anna Magdalena Remusat. Początkowo litania była odmawiana głównie

w Marsylii, gdzie w trakcie epidemii cholery (1720 r.) rozwinął się kult Najświętszego Serca Pana Jezusa. Dopiero w 1899 r., dekretem rzymskiej Kongregacji ds. Kultu Bożego, litania została „rozciągnięta” na cały Kościół. W swoim obecnym składa się

z 33 wezwań na cześć 33 lat ziemskiego życia Chrystusa. W układzie wezwań litanii można wyróżnić 3 odrębne grupy: 

pierwsza grupa dotyczy stosunku Jezusa do Ojca i Ducha Świętego –  ukazuje Serce Jezusa w relacji do całej Trójcy (1-7); druga dotyczy przymiotów Serca Jezusowego

(8-16); trzecia grupa kładzie akcent na stosunek Bożego Serca do ludzi (17-33). Każde

z wezwań zostało poprzedzone zwrotem „Serce Jezusa”.

Wielkim zwolennikiem nabożeństw czerwcowych był papież Jan Paweł II. W 1999 r. w Elblągu powiedział: Dziękuję Bożej Opatrzności, że mogę wraz z wami, tu obecnymi, oddać cześć i uwielbienie Najświętszemu Sercu Jezusa, w którym ojcowska miłość Boga objawiła się w sposób najpełniejszy. Cieszę się, że ta pobożna praktyka, aby codziennie w miesiącu czerwcu odmawiać albo śpiewać Litanię do Najświętszego Serca Pana Jezusa, jest w Polsce ciągle żywa i ciągle podtrzymywana.

Warto pamiętać również, że w czerwcu Kościół obchodzi Święto Serca Pana Jezusa. Przypada ono w  pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała, zatem jest świętem ruchomym.